Ik aarzel en je ziet me aan,
Ik aarzel en je ziet me aan,
ik vraag: waar waren we gebleven?
Jij alleen kent mijn bestaan.
Nog zie ik je het licht in gaan
met hoofd en handen opgeheven
- ik aarzel en je ziet me aan -
in wit gekleed en aangedaan
stond je daar door zon omgeven
- jij alleen kent mijnbestaan -
en was een beeld, je kreeg een naam,
de zinnen van het korte leven.
Ik aarzel en je ziet me aan.
Ik kus de bloesems van de waan.
Je moest me nu je hand maar geven,
jij alleen kent mijn bestaan.
We lopen door de oude laan
waar bladeren in zonlicht zweven,
ik aarzel en je ziet me aan,
jij alleen kent mijn bestaan.
|