ver bij je
ver bij je
ver bij je vandaan
liggen de duinen in je geheugen
nog weet je hoe het was
hoe ze geurden het zand
het buntgras de warmte
en hoe ze je ogen vertelden
over stormen en stuiven
aanspoelen groeien
en ver van geweld
zich neervleien in valleien
bij vennen
het is niet je herinneren
het is je geheugen
waar je doorheen loopt
op de grens van streven
en sterven
daar waar de brem groeit
de vlier en de braam
en niemand kan weten
wie de wandelaar is
die met zijn ogen gesloten
de weg vindt over zandpaden
steenwegen karresporen
tussen de struiken dendrieten
synapsen zonder verdwalen
hij struikelt niet
hier is hij thuis als in een gebergte
een stad een woestijn
hier op de grens zonder grenzen
daar waar de zee begint
en de golven verzanden
zonder te weten waarheen
en waarom en wanneer
ver bij je vandaan
zie ik je lopen en gaan
‘waar de woorden gaan’
mompelend proevend
en wikkend gewichtloos
zwevend boven de toppen
en langzaam verdwijnen
in je gedachten
en nog te schrijven gedichten
|