| |
De vaas op tafel, de staande lamp als een giraffe
De vaas op tafel, de staande lamp als een gi-
raffe reikt voorover naar het water.
De tijd verstrijkt. Hij slaapt, de zwarte kater.
Dit is vandaag de wereld die ik zie.
Door de kamer klinkt een melodie
van hout, de stemmen van het stabat mater.
De witte muur rijst op als uit een krater,
de lege stoel de stoel van de regie.
We weten nauwelijks wat daglicht is
en hoe het zichtbaar maakt wat in de nacht
geen vorm had of bewoog. Nu valt het binnen
op alle dingen, en ieder wil beginnen,
we praten door elkaar en alles lacht
te voorschijn stappend uit de duisternis.
|
|