| |
De kamer is verzonken in zichzelf.
De kamer is verzonken in zichzelf.
Voorwerpen zijn en zijn niet ... déze dingen;
het licht valt op ze in de donkere kringen
van schaduwen als schachten, waar ik delf
naar stilte, weerklank van herinneringen -
we groeven en we vonden het gewelf,
de warmte en de geur van hooi, de schelf
waarin we bij ons zelf te rade gingen.
De lamp is aan, eronder wordt getafeld.
Alles vond dezelfde plaats. De tijd
is niet dezelfde tijd. We zijn bewogen
en voelen ons maar nauwelijks niet bedrogen.
We raken overmand door eeuwigheid,
door slaap, en worden stap voor stap ontrafeld.
|
|