| |
We zullen niet ontkomen aan verdriet
We zullen niet ontkomen aan verdriet
totdat de dood ons neemt en we vergeten
hoe het was om dagelijks te eten,
te slapen en te dromen. Wat je ziet,
dat is bekend terrein, bewoond gebied,
waarvan we het waarom nooit zullen weten.
We drijven weg van hoe we moesten heten,
het water komt omhoog tussen het riet.
Hoe vaak is nu de dood vergeefs bezongen?
Wat brak de wilde onrust in het hart?
Dood en leven worden door ons mensen
slechts beleefd vanuit vergeefse wensen
en nooit door ons te klein bestaan getart.
Het ruisen van de dood vult onze longen
lang voordat we onze prooi besprongen,
lang voordat we zijn gespeend van smart.
Lang voordat we komen aan de grenzen
van het land en van de tijd, verwensen
we ons zelf en raken we verward.
We worden door een leeg bestaan bedwongen.
De ijdelheid die de verbeelding biedt,
houdt ons gevrijwaard van het leed, en
van de tucht waarmee we moesten meten
hoever verwijderd nog in het verschiet
de woorden klinken van het laatste lied.
We lopen tastend langs de lange keten
die ons vanouds verbindt met wat we weten,
verblind door tranen, en we zingen niet.
|
|