| |
Ik hoor de trein gaan door de nacht, een zwaar
Ik hoor de trein gaan door de nacht, een zwaar
geluid, op afstand, er staan huizen tussen
waarin verliefde mensen elkaar kussen.
De machinist neemt slechts de seinen waar.
Opnieuw ontsnapten we aan een gevaar.
We zijn gevlucht. We sliepen in de bossen,
volgden rails, voedden ons met mos en
droomden van de wegen naar elkaar.
Zo zou het kunnen zijn. Zo is het niet.
Ik hoor de treinen door de nacht, een zwaar
geluid op afstand, dat me wakker maakt en
het geheugen zich herinneren ziet
wat anderen beleefden, beelden waar
ze, toen ze stierven, in verloren raakten.
|
|